การพิจารณาเนื้อโลหะพระชัยวัฒน์ที่สมเด็จพระพุฒาจารย์มา ได้สร้างไว้นั้น เป็นเนื้อที่เรียกว่า สำริดขันลงหินและสำริดกลับดำ จะพบเห็นกันเพียงสองเนื้อนี้เท่านั้น และสองเนื้อนี้ยังแยกออกไปได้ดังนี้ 1.สำริดขันลงหินกระแสเหลือง 2.สำริดขันลงหินกระแสทองแดง (น้ำตาลแก่) 3.สำริดลงหินกระแสสีนาก 4.สำริดกลับดำ ที่แยกกระแสดังกล่าวแล้วนั้นถือหลักพิจารณาตามสีผิวของพระที่ยังไม่ได้ใช้ หรือใช้ไปบ้างแล้วเนื้อในจะกลายเป็นสีเหลืองอมน้ำตาลเหมือนกันไป ยกเว้นสำริด กลับดำเท่านั้นที่คงดำและด้านขึ้นเมื่อถูกใช้ไปนานๆ ส่วนผสมสำริดของท่านเจ้ามานั้นถือตามแผ่นทอง คำบุมณฑปรอยพระพุทธบาท และอีกหลายอย่างเป็นการที่เรียกว่าดีในก่อนจึงปลุกเสกทับให้ดีนอกอีกครั้งหนึ่ง

ของเทียมทำเลียนแบบนั้นยังพอแยกออกด้วยพิมพ์ทรงและเนื้อ ด้วยพวกมือผีจะไม่คำนึงถึงเนื้อโลหะที่ประจำพิมพ์ ท่านเจ้ามาได้แฝงเคล็ดลับของท่านไว้ในพระแต่ละรุ่นเมื่อท่านใช้เนื้อไหนเป็น พิมพ์อะไรแล้วสร้างกี่หนก็เหมือนกันทุกครั้ง ไม่มีการสลับเนื้อเป็นอันขาด อาทิ พิมพ์ล้มลุกท่านจะใช้สำริดกลับดำด้านก็เป็นอย่างนั้นทุกองค์ แต่พวกมือผีไม่คำนึงก็เลยเอาเนื้อสีเหลืองคล้ำ หรือทองแดงเท คนที่เขาดูเป็นก็ร้องว่าเก๊ เพราะแค่เนื้อก็ผิด หรือว่าเจอพิมพ์ ร.ศ. 118 ผิดเนื้อไปดังนี้เป็นต้น เนื้อโลหะจึงเป็นเครื่องกำหนดพิมพ์ ของท่านเจ้ามาได้อีกอย่างหนึ่ง

"พระชัยวัฒน์" พระพุฒาจารย์ (มา) วัดสามปลื้ม กรุงเทพฯ ได้จำแนกแยกพิมพ์ไว้หลายพิมพ์ เช่น พระชัยวัฒน์ พิมพ์ล้มลุก นับเป็นพระพิมพ์ที่ได้มีการสร้างในยุคแรกๆ ของท่าน องค์พระมีขนาดล่ำสันกว่าพระชัยวัฒน์ในยุคหลังๆ ดังมีพระลักษณะเป็นพระพุทธรูปประทับนั่งสมาธิเพชรอยู่บนฐานบัวเล็บช้างชั้น เดียวทั้งด้านหน้าและด้านหลังที่น่าสังเกต คือ แม้จะเป็นการเทหล่อก็ตามที แต่การประสานและไส้หุ่นก่อนเทนั้นประณีตมาก ไม่มีรอยตะเข็บหรือรอยตะไบแต่งแม้แต่น้อย (ของเทียมมีตะเข็บให้เห็นได้ง่าย) รายละเอียดของพุทธลักษณะ พระพักตร์ ปรากฏรายละเอียดชัดเจน แต่ไม่เรียบร้อยนักคงมองเห็นริ้วพระขนง (คิ้ว) พระเนตร (ตา) โปน พระนาสิกสั้นและโปนรับกับพระเนตร พระโอษฐ์ (ปาก) แสดงอาการเผยอยิ้ม แต่ติดไม่ชัดเจนนัก

พอสังเกตเห็นได้เป็นส่วนใหญ่มีบางองค์เท่านั้นที่มองเห็นถนัด พระเศียร (ศีรษะ) เป็นขมวดพระเมาลีเห็นเป็นกระหย่อม มีเม็ดพระศกเป็นเม็ดๆ ชัดเจนในพิมพ์มิได้มาตอกตุ๊ดตู่ภายหลัง พระกรรณ (หู) ติดไม่ค่อยชัดนัก คงเห็นเป็นรูปพระกรรณแนบกับพระปรางค์ลงมาจรดบ่า พระพาหา (ไหล่) โค้งลาดอวบอ้วนรับกับพระเศียร พระกร (แขน) ทอดลงแนบพระวรกาย (ลำตัว) หักพระกโบร (ศอก) เข้ามาประสานที่ พระเพลา (ตัก) แสดงการซ้อนพระหัตถ์เป็นส่วนนูนยื่นออกมา พระชงฆ์ (ขา, แข้ง) งอพับสอดในลักษณะการขัดสมาธิเพชร ฝ่าพระบาท (ฝ่าเท้า) อยู่ในลักษณะแบหงายไม่มีรายละเอียดนิ้วพระบาทคงมองเห็นเป็นใบพายแบตลอดจาก ซอกพระกัจฉะ (รักแร้) ด้านซ้ายมาตลอดทางขวา