ตะกรุดไตรสรณ์คมเส้นนี้ความยาวของตะกรุด1.5นิ้ว แผ่นทองแดงหนา เชือกยาวทั้งหมด32นิ้ว เป็นตะกรุดสามดอกไตรสรณ์คม เส้นนี้ผ่านการใช้มาบ้างสังเกตว่าจะมีรอยคราบเหงื่อไคลดำๆติดตรงเชือกตะกรุด จะใช้ห้อยคอ ยันต์ไตรสรณ์คมนั้นครูบาดอนตันจะนับถือแล้วใช้ลงตะกรุดและผ้ายันต์อยู่บ่อยๆ(ดูยันต์ไตรสรณ์คมตรงผ้ายันต์กระโดดร่มปี20ในรูปที่2ได้) ใช้แคล้วคลาด ข่ามคงและกันผีสางดีเลิศครับ

     ตะกรุดไตรสรณ์คมนั้นทางร้านเคยมีโอกาสทดสอบ2ครั้ง ว่าพุทธคุณใช้ปกป้องคุ้มครองจริงหรือไม่ เหตุการณ์การแรกนั้น เมื่อย้อนสัก5ปีที่แล้ว ตัวผมเองนั้นย้ายมาอยู่ที่บ้านเกิดใหม่ๆ ก็มาทำงานที่หน่วยฝึก อาคารที่ใช้ฝึกนั้นค่อนข้างเก่าสร้างมานานแล้วน่าจะ50ปีได้ ท่านคงจะรู้จักเมื่อน่านในสมัยปี2510-2525 ยุคผกค.ที่สู้รบกับตำรวจทหาร ที่ทำงานผมในยุคนั้นหากมีผู้เสียชีวิตก็จะนำศพลงฮ.หรือใส่รถมาไว้ที่กองร้อยฝึกเผื่อจะทำความสะอาดศพผู้ที่เสียชีวิต และอาคารนี้ยังมีรุ่นพี่ที่มีปัญหาชีวิตยิงตัวตายคาอาคาร เมื่อเวลาผ่านยุคนั้นมา ที่ทำงานเลยสร้างศาลเพียงตาไว้ประจำอาคาร เมื่อผมย้ายมาใหม่ๆ พูดตามตรงก็คือตอนนั้นไม่ค่อยจะเคารพสถานที่ทำงานใหม่ เห็นศาลก็เฉยๆ เวลาจะนอนจะทำอะไรไม่เคยบอกกล่าว ช่วงที่ผมฝึกจะนอนกันหลายๆคน กลางคืนเวลานอนมักฝันเป็นตุเป็นตะ ฝันว่าผีไล่บ้าง แต่ก็ยังไม่กลัวเพราะนอนกันหลายคน แต่มีช่วงหนึ่งที่ผมต้องเรียนระดับป.ตรีเสาร์อาทิตย์ จำเป็นต้องนอนกองร้อยเผื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในการเดินทาง บ้านพักไม่พอเนื่องจากทรุดโทรม ท่านเชื่อมั้ยว่าทุกคืนที่ผมนอน มักจะฝันเป็นตุเป็นตะแบบนี้เสมอ ได้ยินเสียงคนเดินใส่คอมแบทขึ้นบันไดบ้าง ที่หนักสุดคือขันน้ำที่ใช้อาบน้ำ ที่เป็นที่อาบน้ำรวมจะหล่นตอนช่วงเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสองตลอด จะหล่นแบบนี้ตลอด แรกๆผมคิดว่าลมพัดขันน้ำหล่น มีอยู่วันหนึ่งคิดยังงั้ยไม่รู้ ได้ยินเสียงขันน้ำหล่น เลยคิดว่าครั้งขอไปดูสักทีว่า ที่ขันน้ำหล่นประจำ หล่นจริงมั้ย ท่านเชื่อมั้ยว่าตอนเช้ามาดูไม่มีขันหล่นสักใบ ขันน้ำลอยในอ่าง ไม่หล่นมานอกอ่างสักใบ ทีนี้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มาคราวหลังผมทดสอบว่าตะกรุดไตรสรณ์คมที่ผมใช้ประจำ(ในรายการที่52ดอกที่ใส่หลอดภาพที่สาม หลอดที่ยาวกว่าเพื่อนในร้านพุทธคุณเมืองน่าน2) จะคุ้มครองได้จริงมั้ย วันที่ผมมานอนกลางคืนฝันเหมือนเดิม ได้ยินเสียงเหมือนเดิม ผมเลยอาราธนาตะกรุดไตรสรณ์ที่ผมติดตัวอยู่ ตบลงพื้นอาคารแล้วห้อยคอ ท่านเชื่อมั้ยว่า ผมทำแบบนี้ไม่เคยฝันไม่เคยได้ยินเสียงคนเดินเลย แต่สุดท้ายผมก็ใช่ว่าจะลองดีหรือลบหลู่สถานที่ มาระยะหลังผมก็เคารพนับถือศาลและสถานที่นี้ ถึงเรามีของป้องกันตัวก็ใช่ว่าจะลบหลู่ แต่ในใจผมก็ยังอยากทอสอบอีกนะ ไม่รู้จะทดสอบยังงั้ย จนมาเมื่อต้นปี2561 ผมได้พาภรรยาและลูกสาว2คนอายุ5ขวบกับ1ขวบ มาเที่ยวที่น่าน ครั้งนี้ผมได้พาลูกสาวทั้งสองคนเดินไปเยี่ยมญาติที่อยู่บ้านใกล้ๆ แต่บ้านของผมนั้นติดวัด แล้วทางเดินที่ไปก็เป็นทางเข้าป่าช้าเป็นทางสามแพร่ง คนล้านนามีความเชื่อว่า เด็กเล็กๆหากพลบค่ำจะไม่เอาไปเที่ยวนอกบ้านเพราะจะทำให้สัมภเวสีทัก(ในทางวิทยาศาสต์อาจจะไปตากน้ำค้างไม่สบายเลยหากุลโลบายแบบนี้) ตอนนั้นผมก็ไม่คิดอะไร ตอนทุ่มกว่าๆฟ้ามืดละเลยพาลูกสาวเดินผ่านทางไปป่าช้า ท่านเชื่อมั้ยว่าช่วงประมาณ5ทุ่มตอนที่นอนอยู่ ลูกสาวทั้งสองคนนอนสะดุ้งเหมือนคนเราตกใจอะไรบางอย่างพร้อมกันทั้งสองคน ถ้าเป็นคนเดียวอาจเป็นเพราะเด็กออแง อันนี้สะดุ้งทั้งคู่ร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ แต่ตายังหลับอยู่เหมือนกับว่าเขาฝันตกใจกล้วแล้วร้องไห้ไปด้วย ผมกับภรรยามองหน้ารู้เลยว่าเกิดอะๆไรขึ้น ผมมีพระเครื่องเครื่องรางหลายชิ้นเอามาห้อยคอให้ลูกทั้งสองให้หายสะดุ้ง ให้หายหยุดร้อง สุดท้ายมีสองสิ่งที่ผมให้ลูกสาวห้อยคอแล้วเด็กหยุดร้อง หยุดสะดุ้งแล้วนอนหลับเป็นปรกติ ก็คือตะกรุดไตรสรณ์คมกับตะกรุดห้อยคอเด็ก(ตะกรุด7ดอกห้อยเด็กที่ร้านขอแบ่งเพื่อนที่ได้เหรียญรุ่นแรกติดตะกรุดมาด้วย เส้นนี้เป็นของลุงกู้เมืองปัว ทางร้านขอแบ่งตะกรุดไว้) ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อสิ่งที่พบครับ :